U weet dat Max een week geleden de GP Spanje won, daar hoeven we niet nóg een column aan te wijden. Zijn geniale race-intelligentie, zijn Mercedes-mazzeltje, zijn briljante rijstijl en de uitmuntende strategie hoeven we niet wéér te roemen. Alles is inmiddels al stuk geanalyseerd, elke seconde van de race is beeld voor beeld doorgenomen door analisten, critici, kenners en onkundigen. En allen kwamen tot de conclusie dat Max gewoon een megatalent is dat de belofte veel sneller waar maakt dan verwacht!
Maar, wist u ook dat de internationale collegae van Olav Mol bijna net zo enthousiast zijn als Ollie zelf? Noodgedwongen moest ik uitgerekend deze Grand Prix zien zonder het vertrouwde zoetgevooisde stemgeluid van Olav Mol. Op mijn vakantieadres had ik geen andere keuze dan de Duitse RTL aan te zetten om toch live getuige te kunnen zijn van wat later een historische race zou blijken.
Ik wil niets afdoen aan het commentaar van de Duitse RTL ploeg, het was onderhoudend, clean en zelfs een tikkeltje op de hand van Max (zoals een rechtgeaarde Nederlander dat natuurlijk graag hoort als ‘we’ winnen…), maar ik miste die zondagmiddag de 15e mei toch onze nationale troetelbeer. OK, ik geef toe dat zelfs zijn commentaar soms wel wat te wensen overlaat. Met 26 jaar F1-verslaggeving achter de knopen heeft Ollie een vracht aan ervaring en toch mist Mollie tegenwoordig wel eens een complete crash, maar zijn aanstekelijke enthousiasme, ongebreidelde historische F1-kennis, weetjes en technische inzichten geven de fabeltastische prestatie van Max toch écht een extra dimensie!
De Duitse RTL ploeg was wild-enthousiast over de prestatie van Max, ze vierden het feestje op Räikkönen-achtige wijze… Een schril contrast met de half afgebroken studio van Ziggo Sport waar Robert Doornbos ter aarde stortte na een aframmeling van kussenvechter Coronel, waar Kamphues na de uitzending direct door kon naar de opticien omdat diezelfde kussenvechter hem de ruiten van het hoofd mepte.
Om die extra dimensie te beleven heb ik direct na thuiskomst de race teruggekeken, of eigenlijk geluisterd. Ik hoefde de beelden niet weer te zien, elke meter van de 34 ronden die Max leidde staan op mijn netvlies gegrift. Geen seconde vergeet ik meer van het bloedstollende spel waarin hij Kimi tot 0.5 seconde liet naderen en weer kalm en berekenend wegtrok naar 1.0 seconde voorsprong. Het beeld van de uit de cockpit stekende vuisten na het vallen van de vlag, de champagnedouche door Vettel, de blik op de beker op het podium, blijven me voorlopig glashelder voor de geest staan! Nee, ik heb de herhaling alleen maar geluisterd omdat ik Ollie zijn met emotie doorspekte reactie wilde horen toen Max als eerste de vlag passeerde.
Bedankt Ollie, voor een buitenproportionele race die zonder jouw betraande stem ‘slechts’ geniaal was. Ik kan me geen betere woorden bedenken om je te bedanken, dan: ‘Yo hé. Yo ho. Yo f*cking ho, wat bizar!’
Veritas, 20.05.’16