Met regelmaat vinden er crashes plaats die tegenwoordig gelukkig meestentijds goed aflopen. De jongste horrorcrash was die van Fernando Alonso in Australië afgelopen zondag. Bij een inhaalpoging maakte de oud-tweevoudig wereldkampioen een inschattingsfout en raakte het achterwiel van Esteban Gutierrez. De McLaren werd gelanceerd, ramde de vangrail links, schoot naar de andere kant van de baan, hapte in het grond en vloog meters door de lucht om hoog in de hekken te klappen en ondersteboven neer te komen. Alonso kroop geschrokken en door elkaar geschud uit de bolide en bleek na medisch onderzoek ongedeerd.
Roger Williamson reed in 1973 op het circuit van Zandvoort zijn tweede Grand Prix. Vermoedelijk als gevolg van een klapband ging de Engelse coureur er hard vanaf, ramde de vangrail, sloeg over de kop en zat vast in de bolide die vlam vatte.
Williamson kwam, ondanks dappere reddingspogingen van medecoureur David Purley, om het leven in de vlammenzee. De marshalls waren niet toegerust en getraind voor een dergelijke situatie en stonden werkeloos langs de kant terwijl Williamson vocht voor zijn leven en Purley probeerde de auto terug op de wielen te krijgen.
In de jaren zeventig van de vorige eeuw vielen er vele doden tijdens Grand Prix’. De coureurs reden met de dood aan boord, in de wetenschap dat het hun laatste wedstrijd zou kunnen worden.
Tegenwoordig is de dood op het F1-paddock slechts een schim uit het verleden. Helaas zijn dodelijke ongelukken nog steeds niet volledig uit te sluiten. Jules Bianchi en Justin Wilson zijn voorbeelden van recente tragische ongelukken met een fatale afloop.
Er is gelukkig veel gewonnen aan veiligheid. De McLaren van Alonso belandde ondersteboven, maar liet geen spoor van brand zien. Een brandstoflekkage is niet uit te sluiten in een dergelijke situatie, maar de veiligheidsvoorzieningen bleken te werken. Alonso kroop uit de auto en was slechts besmeurd met modder doordat hij door het gras moest kruipen.
Zijn gordels waren ook in de benarde ondersteboven hangende positie probleemloos los te maken en hij kwam slechts met de schrik vrij.
Maar wat nou als Alonso met de halo hoofdbescherming had gereden? Wat was er met de beschermingsmaatregel gebeurd als die op de McLaren had gezeten zoals dat volgend seizoen verplicht lijkt te gaan worden? Had de auto dan bij de tussentijdse landing in het grind nog harder gehapt? Was de halo afgebroken en had hierdoor wat extra kinetische energie afgevoerd, zodat de impact in het hek wat lager was geweest? Of had de halo juist gezorgd voor een extra draaiende beweging waardoor Alonso helemaal in een tombola terecht was gekomen en zo door elkaar geschud dat hij niet de tegenwoordigheid van geest had gehad om snel uit het wrak te klimmen?
Het is moeilijk te voorspellen wat het effect zou zijn geweest in dit geval. Computersimulaties kunnen hierop antwoord geven. Al is iedere crash uniek en zal in het ene geval de halo extra helpen en in het andere juist een risico opleveren.
Dat mag echter geen reden zijn om een veiligheidsmaatregel niet door te voeren. Als dát het uitgangspunt zou zijn, dan hadden we na Roger Williamson nog een onafzienbare rij dodelijke ongelukken in de Formule 1 gehad en waren ook straatauto’s nog steeds niet uitgerust met veiligere brandstoftanks, veiligheidsgordels en kreukelzones.