Wie kent ze nog de oud-F1 coureurs Esteban Tuero en Gastón Mazzacane? Ooit kwamen ze de Formule 1 binnen als een belofte voor de toekomst, maar verdwenen even snel terug in de schaduwen als dat ze eruit naar voren kwamen. De tweede aflevering van deze dubbele special verteld het verhaal van Gaston Mazzacane.
Bijna drie jaar voor de geboorte van Esteban Tuero kwam Gastón Hugo Mazzacane ter wereld. De latere F1 coureur werd op 8 mei 1975 in het Argentijnse La Plata nabij Buenos Aires geboren en reed in totaal 21 Grand Prix’ voor de teams van Minardi en Prost. Tot dusverre is Mazzacanae de laatste Argentijn die in de F1 reed.
Zijn autosportloopbaan kreeg, na een opstap in karts en lagere autosportcategorieën in Argentinië in de jaren 1994 en 1995, pas echt gestalte in 1996. De Argentijn verhuisde naar Europa om te kunnen toetreden tot het selecte gezelschap van F3000-coureurs.
Destijds was die klasse de kraamkamer voor de koningsklasse van de formulewagenracerij, de Formule 1. De huidige GP2 Series is een direct voortvloeisel uit de Formule 3000 die destijds tevens een deel van het voorprogramma van de F1 vormde.
In 1996 wist Gastón dankzij financiële steun van zijn vader een stoeltje te bemachtigen bij Auto Sport Racing en deed in de F3000 een aantal van de bekendste Europese circuits aan, waaronder de Nürburgring, de originele toen nog bijna zeven kilometer lange Hockenheimring, Spa-Francorchamps en Silverstone. Zijn eerste seizoen was geen doorslaand succes met vijf uitvalbeurten in tien raceweekenden, eenmaal wist Mazzacane zich zelfs niet eens te kwalificeren voor de race. De overige vier wedstrijden leverde als beste resultaat de tiende positie op.
Het jaar erna bleef de coureur verbonden aan Auto Sport Racing en scoorde viermaal de tiende positie, tweemaal een uitvalbeurt en wederom kwalificeerde hij zich eenmaal niet.
Zijn beste resultaat in aanloop naar de F1 kwam in 1998 toen hij de overstap maakte naar Astromega. Gastón sloot dat seizoen af als 21e, maar behaalde twee kampioenschapspunten uit twaalf races. Vijfmaal haalde hij de eindstreep niet en zoals in voorgaande seizoen kwalificeerde hij zich ook in 1998 voor één race in het geheel niet.
Een jaar later tekende Mazzacane voor GP Racing in de F3000 en werd niet eens geklasseerd in de eindstand van het kampioenschap.
Ondanks de allerminst aansprekende resultaten wist de Argentijn de Formule 1 te bereiken. Dit was voornamelijk te danken aan de uitgebreide financiering door vader Mazzacane. In februari 2000 werd Gastón voorgesteld als teamgenoot van Marc Gené bij het toenmalige achterhoedeteam van Minardi. In zeventien races voor de Italiaanse renstal behaalde hij tweemaal de tiende positie (Brazilië en Italië), maar bleef puntloos. Destijds gaven alleen de eerste zes posities recht op kampioenschapspunten. Het meest aansprekende resultaat was wel tijdens de GP van de VS toen hij onder wisselende weersomstandigheden Mika Häkkinen op P4 in zijn spiegels zag rijden. Mazzacane lag op dat moment zelf derde in de race en kon de tweevoudig wereldkampioen achter zich houden. Een kapotte motor later in de race gooide roet in het eten van de Argentijn.
In 2001 testte Mazzacane voor Arrows, maar maakte uiteindelijke de overstap naar het team van Prost, de oud-wereldkampioen die Ligier had overgenomen en omgevormd tot zijn eigen renstal. Na vier races was het voor de Argentijn bekeken in de Formule 1. Alain Prost stuurde hem de laan uit en haalde Luciano Burti binnen. De reden voor het ontslag was dat hij tegenvallende resultaten liet zien. In vier races haalde hij slechts eenmaal de eindstreep met een twaalfde plaats in Maleisië.
Na zijn F1-avontuur tekende hij in 2004 voor Dale Coyne Racing in de Champcar Series, waarin hij 73 punten scoorde met als beste resultaat de zesde positie in Toronto. Na dit avontuur stapte Mazzacane over naar het Braziliaanse Top Race V6 toerwagen kampioenschap. De Argentijn bleef tot op heden actief in de Braziliaanse toerwagens en laat zich af en toe zien in het FIA GT waar hij samen met Esteban Tuero een aantal keren racete.