Tot een paar jaar geleden had niemand in Nederland van Bakoe gehoord. Azerbeidzjan was een exotische, ver-van-mijn-bed, banenrepubliek. En vandaag? Iedereen kent de historische stad in het oliestaatje dat rijker bleek dan gedacht. Azerbeidzjan betaalde een recordfee aan de F1-organisatie, meer dan Zandvoort binnenkort gaat overmaken. Geld is, tot ieders verrassing, geen issue in de Aziatische voormalige Sovjetstaat. Een circuitje aanleggen dwars door de stad? Geen punt! Tegenwerpingen door mensenrechten- en milieuactivisten bestaan hier niet!
Wat een genot, een race zonder tegenstanders. Of zijn die allemaal simpelweg naar Siberië verbannen? Racen dwars door een historische stad, langs een eeuwenoud kasteel, over een fietspad, door een steegje van de lokale markt, alles kan hier!
Precies dat gevoel zorgt er voor dat iedere F1-coureur vol goede moed naar het Turkse buurland afreist. Alle twintig de rijders weten dat ze hier een gooi kunnen doen naar het podium. Zelfs de gehandicapte Williams kan hier mogelijk winnen, niet op snelheid of tactiek, maar door te blijven rijden. Dit is immers een GP waarin altijd iets gebeurd, er talloze onderdelen sneuvelen waardoor de uitkomst onvoorspelbaar is.
Het zou toch wat zijn als Robert Kubica de volgende GP-winnaar wordt, zeven jaar na de laatste zege van zijn sympathieke Engelse team. Het zou toch fantastisch zijn als de Pool, elf jaar na zijn eerste, zijn tweede winst weet te behalen? Het zou voor de integratie van mindervaliden in de autosport een enorme opsteker zijn en het is niet eens onrealistisch in de straten van Bakoe.
Ik heb er enorm veel zin in om te zien wat Bakoe in petto heeft, alsjeblieft één keer geen Hamilton op P1!
Veritas, 24.04.’19
Foto’s: Williams F1 Team
Mercedes F1 Team